KALDIRIMDAKİLERİ KALDIRIN
İnsanlar Tanrı'nın bir yansıması olamaz.Tanrı bu kadar kalp kırıcı,bencil,vurdumduymaz olamaz.Bu kadar alçak,sömüren ve hırslı,bu kadar kibirli,para yüzünden gözü dönmüş olamaz.Boyun eğen,tepki göstermeyen ve yalnız olamaz.Bu kadar yalancı,kindar ve fesat olamaz,bu kadar umutsuz,mutsuz,kötümser.
Kalabalıklarda yürürken artık düşünmüyorum yanımdan geçenlerin hikayesini.Bakmıyorum gözlerinin içine belki bir ipucu yakalayabilirim diye.Sahil yolunda tek başına yürüyen insan artık çekmiyor dikkatimi.Gömdüm çoktan,yanına gidip konuşma isteğimi.Çamurla karışık etten duvarlar.Öyle ki,çok sulanmış toprakları,şekil almayanlardan onlar.Hem toprakları az.Milyonlarca ağaca annelik yapan toprağın o yüce gönüllülüğünden yoksunlar.Bilmiyorlar ki,milyarlarca adımın altında ezilen toprağın,kurak tenine değen bir yağmur damlasıyla canlanabileceğini.Oysa kamburlaşmış çoğunun sırtı,kafalarına,omuzlarına yükledikleri binbir düşüncenin ağırlığıyla.Evet ama,umutları yoktu ki avuçlarında.
Birbirlerinin ruhlarını soydular,kimi gizlice,kimi gözler önüne sere sere.Suçun yoktu belki senin ama mücadele etmedin.Kader deyip köşene çekildin.Gaspa uğrayan ruhunun titremelerini dindiremedin.
Ve sömürülmesi emeklerin.Onlar kentin sokaklarından akan çamurlu sulardan beslenen-insanlar değil-
sanlar.Ve gökyüzünden uzanan iplerle onlara kukla olanlar.Yürümek istemiyorum sizinle aynı yollarda ve olmak aynı çatı altında.Değilsiniz artık Tanrı'dan bir parça.
Düşünüyorum...Hepimiz birer yansımaydık Tanrı'dan.Ama yürürken hayatta,kimisi sürekli,kimisi azar azar,kimisi ara ara,kimisi hepten düşürdüler parçalarını kaldırımlarda.Eksile eksile geçtiler birbirlerinin yanlarından.Hem düşmüş,hem düşürmüşlerdi.Değil ki artık onlar yalın.Rüzgar fısıldamalı onlara:Kaldırımdakileri kaldırın.
İnsanlar Tanrı'nın bir yansıması olamaz.Tanrı bu kadar kalp kırıcı,bencil,vurdumduymaz olamaz.Bu kadar alçak,sömüren ve hırslı,bu kadar kibirli,para yüzünden gözü dönmüş olamaz.Boyun eğen,tepki göstermeyen ve yalnız olamaz.Bu kadar yalancı,kindar ve fesat olamaz,bu kadar umutsuz,mutsuz,kötümser.
Kalabalıklarda yürürken artık düşünmüyorum yanımdan geçenlerin hikayesini.Bakmıyorum gözlerinin içine belki bir ipucu yakalayabilirim diye.Sahil yolunda tek başına yürüyen insan artık çekmiyor dikkatimi.Gömdüm çoktan,yanına gidip konuşma isteğimi.Çamurla karışık etten duvarlar.Öyle ki,çok sulanmış toprakları,şekil almayanlardan onlar.Hem toprakları az.Milyonlarca ağaca annelik yapan toprağın o yüce gönüllülüğünden yoksunlar.Bilmiyorlar ki,milyarlarca adımın altında ezilen toprağın,kurak tenine değen bir yağmur damlasıyla canlanabileceğini.Oysa kamburlaşmış çoğunun sırtı,kafalarına,omuzlarına yükledikleri binbir düşüncenin ağırlığıyla.Evet ama,umutları yoktu ki avuçlarında.
Birbirlerinin ruhlarını soydular,kimi gizlice,kimi gözler önüne sere sere.Suçun yoktu belki senin ama mücadele etmedin.Kader deyip köşene çekildin.Gaspa uğrayan ruhunun titremelerini dindiremedin.
Ve sömürülmesi emeklerin.Onlar kentin sokaklarından akan çamurlu sulardan beslenen-insanlar değil-
sanlar.Ve gökyüzünden uzanan iplerle onlara kukla olanlar.Yürümek istemiyorum sizinle aynı yollarda ve olmak aynı çatı altında.Değilsiniz artık Tanrı'dan bir parça.
Düşünüyorum...Hepimiz birer yansımaydık Tanrı'dan.Ama yürürken hayatta,kimisi sürekli,kimisi azar azar,kimisi ara ara,kimisi hepten düşürdüler parçalarını kaldırımlarda.Eksile eksile geçtiler birbirlerinin yanlarından.Hem düşmüş,hem düşürmüşlerdi.Değil ki artık onlar yalın.Rüzgar fısıldamalı onlara:Kaldırımdakileri kaldırın.
0 Comments to " "