Hayatta insanı yalnızlaştıran bir sahtelik var.En azından benim için.Çok farklı bir biçimde sözlerde,gözlerde,bazen bir sarılmada,öpücükte,dilenen bir dilekte,hatta duada beden buluyor.İçimde fazlalık olarak hissetiklerimi bozdurup harcama taraftarıyım,hem de en güzel olanı almaya çalışarak,elimde ne kadar kötü şey varsa.Ama bu durumda bunu yapamıyorum.Çünkü sevdiklerime yabancılaşıyorum.Kısa süren ama sık sık tekrarlanan bir şey bu.
Hepimiz-insan olmak bakımından-bir şeylerde eksiğiz,bir yerlerde kayıbız ve az buçuk suçluyuzdur.Ama bazen o kadar negatif elektrik alıyorum ki.Yaşanan,paylaşılan anlar hatrına bunu büyütmemeye çalışıyorum.Sahiden olmayan davranış ve sözler beni suskunlaştırıyor ve canımı çok sıkıyor.İnsanlarla yalnızlaşıyorum,daha doğrusu sevdiklerimle,ama bu durumlarda sevmiyorum hiç birini.
Keşke büyürken içimizdeki çocuk o hep en masum,saf yaşlarda kalsa,bize dürüstlüğü,paylaşmayı ve karşılıksız sevmeleri,vermeleri hatırlatabilse.En önemliside gerçekçi olmayı.Katışıksız olmayı.Vardır illaki böyle insanlar ama ben daha rastlamadım.
2 Comments to " "